Να μην ενδωσουμε στο φοβο

Σας ευχαριστώ για τα πολυάριθμα μηνύματα υποστήριξής σας, μετά τη νεοναζιστική ενέδρα που υπέστην την Πέμπτη το βράδυ, κοντά στο αυτοδιαχειριζόμενο κοινωνικό κέντρο Φαβέλα στον Πειραιά. Συνέρχομαι αργά από τη βία των χτυπημάτων, εξασθενημένος αλλά αποφασισμένος. Μακριά από κάθε αποθάρρυνση, είμαι στην ευχάριστη θέση να ανακοινώσω μια μεγάλη είδηση ​​για τον Ρουβίκωνα.

ΝΑ ΜΗΝ ΕΝΔΩΣΟΥΜΕ ΣΤΟ ΦΟΒΟ

Υπάρχει μόνο ένα πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε, τον ίδιο το φόβο. Αυτή είναι η παγίδα που αναμασούν εκείνοι που ισχυρίζονται ότι είναι ανώτεροι: εξουσιαστές ή φασίστες, νόμιμοι ή παρακρατικοί, με το πακέτο των μπάτσων ή στρατιωτών τους. Η φάμπρικα της συγκατάθεσης δεν περνά μόνο μέσω μιας φανταστικής κατασκευής, μιας συμβολικής εκπροσώπησης, μια ψευδαίσθησης στην οποία υποτάσσεται, αλλά παρουσιάζεται και ως απόδειξη, κανόνας, καθήκον. Αυτή η δουλοπρέπεια είναι, πολύ περισσότερο, το προϊόν του αίσθηματος αδυναμίας και ανασφάλειας που προκαλεί το φόβο. Δεν έχει σημασία αν η απειλή είναι άμεση ή έμμεση: να κοιτάμε κάτω όταν συμβαίνει σημαίνει ότι παραιτούμαστε. Να κοιτάμε αλλού όταν οι άλλοι καταπιέζονται σημαίνει ότι είμαστε έτοιμοι να υποφέρουμε την ίδια μοίρα.

Από την άλλη πλευρά, να μην ενδώσουμε στο φόβο σημαίνει ότι παραμένουμε αποφασιστικά έξω από αυτόν τον φαύλο και καταχθόνιο κύκλο, αυτή τη συσσώρευση ανείπωτων. Σημαίνει ότι φωνάζουμε όχι δυνατά, όταν η σιωπή ισοδυναμεί με συγκατάθεση και αιφνιδιάζουμε αυτούς που πίστευαν ότι θα μας κάνουν να υπακούμε, να το βάζουμε στα πόδια ή να ζητάμε οίκτο.

Να μην ενδώσουμε στο φόβο σημαίνει ότι αρνούμαστε να σκύψουμε το κεφάλι, κοιτάζοντας στα μάτια εκείνους που θέλουν να μας εξουσιάζουν, να μας εκμεταλλεύονται, να μας παρενοχλούν, και δείχνουμε ότι δεν παραδινόμαστε, ότι θα παραμείνουμε όρθιοι μέχρι το τέλος. Χτες τη νύχτα, οι τέσσερις νεοναζί (1) που μου έστησαν παγίδα σκέφτηκαν ότι θα μ’ αιφνιδιάσουν, αλλά συνειδητοποίησαν σύντομα ότι η ψυχραιμία και η αποφασιστικότητα είναι πιο σημαντικά από τον αριθμό. Βέβαια, εξακολουθώ να υποφέρω, αλλά αναμφίβολα απέφυγα τα χειρότερα. Επίσης, οφείλω την παραίτησή τους στην άφιξη ενός τραμ στο κοντινό σταθμό, λίγο μετά την έναρξη της επίθεσης. Αυτό το απροσδόκητο πλήθος μπορεί να μου έσωσε τη ζωή. Μια ζωή που μερικές φορές κρατιέται από ένα νήμα: το νήμα του κοινωνικού δεσμού, της παρουσίας, της αλληλεγγύης.
Να μην ενδώσουμε στο φόβο σημαίνει ότι δεν υποχωρούμε στις προσπάθειες εκφοβισμού. Οι νεο-ναζί του Πειραιά είναι οργισμένοι αυτές τις μέρες βλέποντας τον ελεύθερο κοινωνικό χώρο Φαβέλα να γιορτάζει τα δύο χρόνια λειτουργίας του και να πετυχαίνει αυτό που φαινόταν αδύνατο: να σταθεί γρήγορα σε μια δύσκολη γειτονιά όπου οι φασίστες και άλλοι εθνικιστές θεωρούν ότι είναι το σπίτι τους. Με υποδειγματικό θάρρος και πολλές ωραίες ιδέες, οι σύντροφοί μου στη Φαβέλα έδειξαν για άλλη μια φορά, ότι οι μόνοι αγώνες που χάνονται εκ των προτέρων είναι εκείνοι που δεν τολμούμε να κάνουμε. Αυτός είναι ο λόγος που καλώ όλους/-ες εκείνους/-ες που βρίσκονται στην Αττική να πάνε απόψε στην επέτειο της Φαβέλας και να δείξουν την αλληλεγγύη τους με την παρουσία τους σε αυτή τη συνάντηση, στην καρδιά του Πειραιά (2).

Να μην ενδώσουμε στο φόβο σημαίνει επίσης ότι δεν το επιτρέπουμε, όταν άλλοι υποφέρουν από αδικία και καταστολή. Ωστόσο αυτή η αλληλεγγύη, πρέπει να σταθεί στο ύψος της περίστασης όταν η εξουσία πέφτει μερικές φορές συντριπτικά στα θύματα. Λαμβάνοντας υπόψη τα πρόσφατα αντίποινα του ελληνικού κράτους, που με πρωτοφανή δριμύτητα μέσω ενός ύπουλου νομικού παράθυρου, καταδίκασε την ομάδα του Ρουβίκωνα, εδώ κι ένα μήνα, σε κράτηση και φυλάκιση δύο μελών της. Το ποσό που έπρεπε να κατατεθεί ως εγγύηση (μελλοντικά δικαστικά έξοδα και χρηματική ποινή) φαινόταν αδύνατο να καλυφθεί: 30.000 € για τον Νίκο και το ίδιο για τον Γιώργο, ιδρυτικό μέλος της ομάδας, ή 60.000 € συνολικά, δηλαδή δέκα έως είκοσι φορές περισσότερο από το συνηθισμένο. Ε λοιπόν, όχι! Χθες καταφέραμε ο Νίκος να επιστρέψει ελεύθερος από το δικαστήριο! Ενώ τα καθεστωτικά μέσα ενημέρωσης εξήγγειλαν ήδη την επικείμενη φυλάκιση των συντρόφων μας, κατορθώσαμε να συλλέξουμε και να καταθέσουμε την πρώτη τεράστια τσάντα των 30.000 ευρώ, χάρη στην υποστήριξη από όλο τον κόσμο, νέους και ηλικιωμένους, μέχρι και από μετανάστες που παρά το γεγονός ότι είναι πολύ φτωχοί, επέμεναν σεμνά να συμμετάσχουν: «Μας υπερασπιστήκατε τόσες φορές! Είναι η σειρά μας να σας υπερασπιστούμε!  »

Απόψε, δε θα μπορέσω να συμμετάσχω στη γιορτή των συντρόφων μου στη Φαβέλα, όχι μόνο λόγω της ανάρρωσης μου, αλλά και επειδή προβλέπεται να είμαι με τους συντρόφους μου του Ρουβίκωνα για να κάνουμε απολογισμό της κατάστασης, πριν επιστρέψω στην ανάπαυση. Πού ακριβώς λοιπόν είμαστε; Είναι πολύ απλό.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, το ποσό του κοινού ταμείου ανήλθε στα 26.700 €, δηλαδή στην πραγματικότητα 22.400 καθώς τα 4.300 είχαν ήδη αποσυρθεί για δύο προηγούμενες δίκες. Μετρώντας συνολικά (κοινό ταμείο + paypal + μεταφορές + εισφορές σε μετρητά στο χώρο ή στην περιοδεία του Σπύρου), έχουμε ξεπεράσει το διπλάσιο: 47.850 € συνολικά! Με άλλα λόγια, έχουμε ήδη υπερβεί το ήμισυ του ποσού που απαιτείται για να εμποδίσουμε το ελληνικό κράτος να φυλακίσει τον Γιώργο. Μένουν 6 μέρες για να βρούμε 12.150 €. 2000 ανά ημέρα μέχρι την Παρασκευή 21 Ιουνίου, ημερομηνία που το ποσό πρέπει να κατατεθεί ώστε να επιτραπεί στο ιδρυτικό μέλος του Ρουβικώνα να επιστρέψει ελεύθερος από το δικαστήριο (3). το ποσό των 12.150 € ισούται με το ένα τέταρτο του ποσού που εισπράχθηκε σε τρεις εβδομάδες. Αυτό φαίνεται σχεδόν αδύνατο, δεδομένης της σύντομης προθεσμίας, αλλά είναι ακόμα δυνατό, υπό την προϋπόθεση ότι δε θα εγκαταλείψουμε τώρα που είμαστε τόσο κοντά στο στόχο. Με 47.850 από τις 60.000, κάναμε το 80% του δρόμου. Θα ήταν κρίμα να αποτύχουμε, όντας σε απόσταση αναπνοής από μια τρομερή επίδειξη με στόχο την εξουσία. Αυτή την εξουσία που βασιλεύει κατακερματίζοντας μας, απομονώνοντας μας, καθιστώντας μας αδιάφορους και ακόμη ζηλιάρηδες τους μεν με τους δε.

Να μην ενδώσουμε στο φόβο σημαίνει να θυμηθούμε την ικανότητά μας να αλλάζουμε την πορεία των πραγμάτων, να υπερβαίνουμε σε δράσεις, ιδέες, μέσα. Το γεγονός ότι η υποστήριξη έρχεται μερικές φορές από την άλλη άκρη του κόσμου συμβολίζει τέλεια την οριζοντιότητα αυτής της παγκόσμιας πάλης ενάντια στους γίγαντες χαρτογιακάδες που εξακολουθούν να ισχυρίζονται ότι μας κυβερνούν, μας κρίνουν και μας φυλακίζουν.

Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο οι αγώνες κατά του καπιταλισμού και του φασισμού είναι αδιαχώριστοι. Είναι στην πραγματικότητα οι δύο πλευρές του ίδιου αγώνα: του αγώνα για ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, για την ελευθερία και την ισότητα, για τον έρωτα και την επανάσταση, για τη χαρά της συμμετοχής σε μια ορμή που θα ανατρέψει μια μέρα τον παλαιό εξουσιαστικό κόσμο.

Τα χρόνια είναι σκληρά. Ναι, σίγουρα. Οι Ναζί κυνηγούν, χτυπούν τη νύχτα και μερικές φορές ακόμα και στο φως της ημέρας. Το σώμα μου το μαρτυρεί. Ο καπιταλισμός σκληραίνει, συνθλίβοντας τις παρελθούσες κοινωνικές κατακτήσεις και εμβαθύνοντας τις ανισότητες. Είναι αναμφισβήτητο γεγονός ότι μόνο αυτοί που ευημερούν τολμούν να αντιταχθούν. Η εξουσία σκληραίνει, με νέα όπλα, νέα εργαλεία για παρακολούθηση και νέους νόμους για τιμωρία. Σίγουρα, λαμβάνοντας υπόψη τον αριθμό των θυμάτων. Η διαπίστωση είναι σκληρή, αλλά δεν πρέπει να οδηγήσει στην παραίτηση. Ακριβώς επειδή οι καιροί είναι δύσκολοι, όλα είναι ανοιχτά, τίποτε δεν έχει τελειώσει κι έχουμε τη ζωτική, λογική, σθεναρή υποχρέωση να βγούμε από αυτό.

Είναι επειδή αυτή η κοινωνία είναι βαθιά θανάσιμη που δεν έχουμε άλλη επιλογή παρά να βγούμε από την πολιτική προϊστορία της ανθρωπότητας για να σώσουμε τη ζωή και να τη μοιραστούμε διαφορετικά.

Είναι επειδή με απειλούν, με χτυπούν και θέλουν να μου κλέψουν τη ζωή που είμαι ακόμα πιο αποφασισμένος να τελειώνω με εκείνους που μου επιτίθενται και με την κοινωνία που θέλουν να μου επιβάλλουν.

Όπου οι εχθροί μας προσπαθούν να προκαλέσουν φόβο, αυξάνουν μόνο την εξεγερτική διάθεση: κάθε απειλή με πλημμυρίζει με αδρεναλίνη, κάθε κτύπημα κάνει το αίμα μου να βράζει, κάθε νέα δοκιμασία με κάνει να κουνάω τη γροθιά μου ψηλότερα.

Δεν θα μας έχουν έτσι. Είμαστε ακόμα όρθιοι. Και για να παραμείνει ο στόχος και η δύναμη να συνεχίσουμε, το μόνο πράγμα που πρέπει να φοβόμαστε είναι ο ίδιος ο φόβος.

Yannis Youlountas

Mimi ευχαριστώ!

https://www.youtube.com/watch?v=OoaxVko0bwQ

(1) Τρεις που μου επιτέθηκαν και ένας τέταρτος που περίμενε κατά τη διάρκεια, στην πλευρά του λιμανιού, μόνης πιθανής διεξόδου (μάλλον συνηθισμένο σημείο διέλευσης, καλά φωτισμένο).
(2) Απόψε στον Πειραιά, ραντεβού, όσο το δυνατόν περισσότεροι, για τα δύο χρόνια της Φαβέλας :
https://www.facebook.com/events/308401606756331/

(3) Για να συμμετάσχετε στο κάλεσμα οικονομικής υποστήριξης (πριν από τις 21 Ιουνίου), το κοινό ταμείο με όλες τις πληροφορίες είναι εδώ :
https://www.lepotcommun.fr/pot/mjj83sy2

ή: rouvikonas@espiv.net
Αν περάσετε από την Αθήνα πριν τις 21 Ιουνίου:
 Ραντεβού στο K*ΒΟΞ στην πλατεία Εξαρχείων, όλες τις μέρες, από 16:00 έως τα μεσάνυχτα.